خلاصه کتاب شناخت خودزنی سلیا ریچاردسون | درک عمیق خودآزاری
خلاصه کتاب شناخت خودزنی ( نویسنده سلیا ریچاردسون )
کتاب «شناخت خودزنی» نوشته سلیا ریچاردسون، راهنمایی جامع و ارزشمند برای درک عمیق پدیده خودزنی در میان جوانان است که دلایل بروز آن، نحوه تشخیص، چگونگی برخورد مناسب و مؤثر، و راه های عملی برای غلبه بر این رفتار را روشن می سازد. این کتاب به خوانندگان کمک می کند تا با پرهیز از کلیشه ها، دیدی همدلانه به موضوع خودزنی پیدا کرده و راهکارهایی برای بهبودی و حمایت از افراد درگیر بیابند.
خودزنی، رفتاری پیچیده و دردناک است که بسیاری از جوانان در سراسر جهان با آن دست وپنجه نرم می کنند. این پدیده که اغلب در خفا اتفاق می افتد و با شرم و قضاوت همراه است، نیازمند درک صحیح و رویکردی دلسوزانه است. کتاب شناخت خودزنی نوشته سلیا ریچاردسون، به عنوان یک منبع معتبر و کاربردی، پرده از ابهامات این رفتار برمی دارد و مسیر را برای حمایت و بهبودی هموار می کند. این مقاله، خلاصه ای جامع از نکات کلیدی این کتاب ارزشمند را ارائه می دهد تا مخاطبان، اعم از افراد درگیر، والدین، دوستان، و متخصصان، درکی عمیق و کاربردی از خودزنی به دست آورند و بتوانند گام های مؤثری در جهت کمک و بهبودی بردارند.
درک عمیق خودزنی: فراتر از ظاهر
برای کمک به افراد درگیر با خودزنی و شکستن تابوهای پیرامون آن، نخستین گام، درک صحیح و عمیق این پدیده است. سلیا ریچاردسون در کتاب خود بر این نکته تأکید می کند که خودزنی بسیار شایع تر از آن چیزی است که جامعه تصور می کند و اغلب از روی ناآگاهی، با سوءبرداشت هایی مواجه می شود.
خودزنی چیست و چه تفاوتی با خودکشی دارد؟
خودزنی به معنای آسیب رساندن عمدی به بدن خود بدون قصد مرگ است. این رفتار می تواند شامل بریدن، سوزاندن، کوبیدن سر، خراشیدن، مسمومیت های غیرکشنده، یا هر عملی باشد که به جسم فرد صدمه بزند. هدف اصلی از خودزنی، مقابله با دردهای عاطفی شدید، رهاسازی تنش، یا بیان احساسات سرکوب شده است. این رفتار اغلب نوعی مکانیسم مقابله ای محسوب می شود که فرد برای مدیریت هیجانات طاقت فرسا به آن متوسل می گردد.
تفاوت اساسی خودزنی با خودکشی در قصد نهایی است. در خودزنی، هدف، پایان دادن به زندگی نیست، بلکه مدیریت درد یا رهایی از وضعیت روانی فعلی است. در مقابل، خودکشی با قصد روشن برای پایان دادن به زندگی انجام می شود. با این حال، مهم است که توجه داشته باشیم که خودزنی می تواند خطر خودکشی را در فرد افزایش دهد، زیرا نشان دهنده سطح بالای پریشانی و عدم توانایی در مقابله با مشکلات است.
چه کسانی خودزنی می کنند؟
خودزنی در هر گروه سنی، جنسیتی، و طبقه اجتماعی می تواند رخ دهد، اما آمارها نشان می دهد که شیوع آن در میان نوجوانان و جوانان به مراتب بالاتر است. این دوره از زندگی با تغییرات هورمونی، فشارهای اجتماعی، مسائل هویتی و چالش های عاطفی فراوانی همراه است که می تواند آسیب پذیری افراد را افزایش دهد. دختران ممکن است بیشتر به رفتارهای آشکار خودزنی دست بزنند، اما پسران نیز با اشکال مختلفی از این رفتار (مانند کوبیدن سر، مشت زدن به دیوار، یا رفتارهای پرخطر) درگیر می شوند. در واقع، این پدیده محدودیتی ندارد و هر کسی که با دردهای عاطفی شدید و عدم مهارت های مقابله ای مؤثر روبرو باشد، ممکن است به آن روی آورد.
چرا جوانان خودزنی می کنند؟ ریشه ها و انگیزه ها
ریشه ها و انگیزه های خودزنی پیچیده و چندوجهی هستند و نمی توان آن ها را به یک دلیل واحد تقلیل داد. سلیا ریچاردسون در کتاب خود به این انگیزه های کلیدی اشاره می کند:
- مقابله با دردهای عاطفی شدید: بسیاری از جوانان برای فرار از احساسات طاقت فرسا مانند غم، خشم، اضطراب، ناامیدی، شرم، احساس گناه، یا پوچی خودزنی می کنند. درد فیزیکی می تواند برای مدت کوتاهی ذهن را از درد عاطفی منحرف کند.
- احساس کنترل: در موقعیت هایی که فرد احساس بی کنترلی بر زندگی و احساسات خود دارد، خودزنی می تواند حس کاذب کنترل را به او بدهد. او می تواند تصمیم بگیرد چه زمانی، کجا و چگونه به خود آسیب بزند.
- رهایی از بی حسی و کرختی: برخی جوانان که از نظر عاطفی بی حس شده اند یا احساس می کنند زنده نیستند، با خودزنی به دنبال تجربه درد و در نتیجه، احساس زنده بودن و واقعیت می گردند.
- تنبیه خود: در مواردی که فرد احساس گناه یا بی ارزشی می کند، خودزنی می تواند نوعی تنبیه برای خودش باشد.
- ابراز ناراحتی یا درخواست کمک: گاهی اوقات، خودزنی می تواند راهی برای نشان دادن عمق درد و رنج درونی باشد، به خصوص زمانی که فرد نمی تواند احساسات خود را به کلمات بیان کند یا نگران نادیده گرفته شدن است.
خرافات و کلیشه های رایج درباره خودزنی
بسیاری از باورهای غلط درباره خودزنی مانع درک صحیح و ارائه کمک به موقع می شوند. کتاب ریچاردسون به افشای این کلیشه ها می پردازد:
- خودزنی فقط برای جلب توجه است: این یکی از مخرب ترین باورهاست. در حالی که ممکن است درخواست کمک یکی از انگیزه ها باشد، خودزنی هرگز فقط برای جلب توجه نیست. این رفتار نشان دهنده دردی عمیق است و نیازمند توجه جدی است.
- فقط دختران این کار را می کنند: خودزنی در هر دو جنسیت رخ می دهد، اگرچه ممکن است اشکال آن متفاوت باشد.
- خودزنی نوعی دیوانگی است: افراد خودزنی کننده لزوماً دیوانه نیستند. آن ها اغلب افرادی هستند که با مشکلات سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب یا تروما دست و پنجه نرم می کنند و در یافتن راهکارهای سالم تر برای مقابله مشکل دارند.
- اگر درباره اش حرف بزنیم بدتر می شود: این باور اشتباه است. صحبت کردن با یک فرد مورد اعتماد می تواند اولین گام حیاتی برای بهبودی باشد.
آیا خودزنی اعتیادآور است؟
پاسخ به این سوال پیچیده است. از نظر فنی، خودزنی یک اعتیاد شیمیایی به معنای وابستگی جسمی به ماده مخدر نیست. اما می تواند به یک الگوی رفتاری اعتیادآور تبدیل شود. این بدان معناست که فرد پس از تجربه رهایی موقتی یا حس کنترل که از خودزنی به دست می آورد، در دفعات بعدی برای مقابله با احساسات مشابه، دوباره به این رفتار روی می آورد. این چرخه می تواند تقویت شود و ترک آن دشوار گردد. مکانیسم های روانی و بیولوژیکی مانند ترشح اندورفین ها (مسکن های طبیعی بدن) پس از آسیب فیزیکی، می تواند حس تسکین موقتی ایجاد کند که فرد را به تکرار این رفتار سوق دهد.
نشانه های خودزنی: هشدارها و علائم
شناخت نشانه های خودزنی در خود یا دیگران بسیار مهم است. این نشانه ها می توانند فیزیکی یا رفتاری باشند:
- نشانه های فیزیکی: بریدگی ها، خراشیدگی ها، سوختگی ها، کبودی های بدون توضیح، زخم های تازه یا کهنه، جای تیغ یا چاقو، جای سیگار یا اتو. این آسیب ها اغلب در نواحی پنهان بدن مانند مچ دست، بازوها، پاها، شکم، یا سینه ایجاد می شوند.
- نشانه های رفتاری:
- پوشیدن لباس های آستین بلند یا گشاد حتی در هوای گرم.
- اجتناب از فعالیت هایی که نیاز به آشکار شدن بدن دارند (مانند شنا یا ورزش).
- انزوا و گوشه گیری اجتماعی.
- نشانه های افسردگی، اضطراب، تغییرات خلقی شدید.
- کاهش عزت نفس و احساس بی ارزشی.
- مشکلات در روابط یا عملکرد تحصیلی/شغلی.
- داشتن ابزارهای تیز یا خطرناک بدون دلیل موجه.
- صحبت کردن درباره ناامیدی، مرگ، یا بی ارزشی خود.
تشخیص این نشانه ها نیاز به مشاهده دقیق و همدلی دارد. هر یک از این علائم به تنهایی ممکن است نشان دهنده خودزنی نباشد، اما مجموعه آن ها یا تغییرات ناگهانی در رفتار، باید جدی گرفته شود.
صحبت کردن درباره خودزنی و واکنش های صحیح: گامی به سوی بهبودی
یکی از چالش برانگیزترین جنبه های خودزنی، تابو بودن آن است. بسیاری از افراد درگیر با خودزنی احساس شرم و انزوا می کنند و از صحبت کردن درباره مشکل خود پرهیز دارند. کتاب سلیا ریچاردسون بر اهمیت افشاگری و نحوه صحیح واکنش به آن تأکید می کند.
چرا افراد در خفا خودزنی می کنند و از کمک خواهی پرهیز دارند؟
دلایل متعددی وجود دارد که چرا افراد خودزنی خود را پنهان می کنند:
- شرم و احساس گناه: بسیاری احساس شرم می کنند که نمی توانند با احساسات خود به طور موثری کنار بیایند و به خود آسیب می زنند.
- ترس از قضاوت و طرد شدن: نگران هستند که دیگران آن ها را دیوانه، ضعیف یا فقط به دنبال توجه بدانند.
- عدم آگاهی از منابع کمک: نمی دانند کجا یا چگونه می توانند کمک دریافت کنند.
- ترس از واکنش های منفی: می ترسند که والدین یا دوستانشان عصبانی شوند، ناامید شوند یا آن ها را سرزنش کنند.
- حفظ راز: گاهی اوقات، خودزنی به آن ها احساس کنترل می دهد و نمی خواهند این راز و تنها راه حل خود را از دست بدهند.
- نادیده گرفته شدن: ممکن است در گذشته تلاش کرده باشند و احساس کنند که جدی گرفته نشده اند.
اهمیت افشا و بهترین راه برای صحبت کردن
افشاگری در مورد خودزنی، اولین و مهم ترین گام در مسیر بهبودی است. این کار به فرد کمک می کند تا از انزوا خارج شود و حمایت لازم را دریافت کند. اگر شما فردی هستید که خودزنی می کنید، برای صحبت کردن:
- فردی مورد اعتماد را انتخاب کنید: کسی که احساس می کنید شنونده خوبی است و شما را قضاوت نمی کند.
- زمان مناسبی را انتخاب کنید: زمانی که هر دو آرام هستید و وقت کافی برای گفتگو دارید.
- مکان مناسبی را انتخاب کنید: جایی که احساس امنیت و راحتی می کنید.
- با جملات من شروع کنید: مثلاً من احساس می کنم… یا من برای مقابله با دردم به خودم آسیب می زنم….
- واقعیت ها را بیان کنید: آنچه را که واقعاً اتفاق می افتد و احساس می کنید، صادقانه بگویید.
- آماده واکنش های مختلف باشید: ممکن است فرد مقابل شوکه شود، اما اغلب این واکنش اولیه است و با همدلی جایگزین می شود.
با چه کسانی می توان صحبت کرد؟
مهم است که فرد درگیر با خودزنی بداند که تنها نیست و منابع حمایتی مختلفی وجود دارد:
- والدین یا اعضای خانواده: اگر رابطه خوبی دارید، آن ها می توانند اولین نقطه تماس باشند.
- دوستان نزدیک: دوستانی که به آن ها اعتماد دارید و می دانید حمایتگر هستند.
- معلمان یا مشاوران مدرسه: این افراد اغلب آموزش دیده اند که چگونه با این مسائل برخورد کنند و می توانند منابعی را معرفی کنند.
- متخصصان سلامت روان: روانشناسان، روانپزشکان و مشاوران حرفه ای می توانند کمک تخصصی ارائه دهند.
- خطوط کمک رسانی اضطراری یا بحران: در بسیاری از کشورها، خطوط تلفنی ویژه برای افرادی که در پریشانی هستند، وجود دارد.
اگر کسی با شما درباره خودزنی خود صحبت کرد، چه باید کرد؟
واکنش شما می تواند تأثیر عمیقی بر روند بهبودی فرد داشته باشد. سلیا ریچاردسون تأکید می کند که واکنش مناسب نیازمند همدلی، صبر و عدم قضاوت است:
- آرامش خود را حفظ کنید: سعی کنید وحشت نکنید یا عصبانی نشوید. به یاد داشته باشید که این فرد در حال رنج کشیدن است و برای رهایی از درد به این رفتار روی آورده است.
- گوش دهید، بدون قضاوت: اجازه دهید فرد صحبت کند و احساساتش را بیان کند. او را قطع نکنید و سعی نکنید مشکل را بلافاصله حل کنید. فقط گوش دهید و نشان دهید که او را درک می کنید.
- اعتباربخشی به احساسات: به او بگویید که احساساتش معتبر و قابل درک هستند، حتی اگر شما دلیل رفتار او را کاملاً درک نمی کنید. جملاتی مانند می فهمم که چقدر دردناک است یا احساساتت مهم هستند می تواند کمک کننده باشد.
- حمایت ارائه دهید: به او اطمینان دهید که تنها نیست و شما در کنار او خواهید بود. پیشنهاد کمک عملی بدهید، مانند همراهی برای مراجعه به متخصص.
- به دنبال کمک حرفه ای باشید: خودتان نمی توانید همه بار را به دوش بکشید. تشویق کنید که از یک متخصص سلامت روان کمک بگیرد و در صورت لزوم، در یافتن یک متخصص به او کمک کنید.
- رازداری را در نظر بگیرید: اگر فرد از شما خواست که راز او را حفظ کنید، باید با دقت به این موضوع فکر کنید. گاهی اوقات، سلامت و امنیت فرد ایجاب می کند که با یک فرد بزرگسال یا متخصص مورد اعتماد در مورد آن صحبت شود، حتی اگر فرد از شما راضی نباشد. توضیح دهید که چرا باید این کار را بکنید.
واکنشی که یک جوان در زمان افشای خودزنی دریافت می کند، تأثیر قابل توجهی روی درخواست کمک و بهبودی آن ها دارد. چیزی که جوانان دچار خودزنی به آن نیاز دارند مراقبت و نگرانی نسبت به آسیب های آن ها، دلسوزی، زمان و حمایت است، و همچنین تشویق برای صحبت درباره احساسات پنهان یا موقعیت هایی که آن ها را به خودزنی سوق می دهد. عصبانی شدن، فریاد زدن یا متهم کردن آن ها احتمالاً وضعیت را بدتر می کند.
اگر خودزنی فرزند یا عزیزتان را کشف کردید، چه واکنشی نشان دهید؟
کشف خودزنی در یک عزیز، به خصوص فرزند، می تواند شوکه کننده و دردناک باشد. واکنش صحیح والدین و مراقبان حیاتی است:
- آرامش خود را حفظ کنید: اولین واکنش ممکن است ترس یا خشم باشد، اما سعی کنید با آرامش و همدلی برخورد کنید. فریاد زدن یا سرزنش کردن وضعیت را بدتر می کند.
- صحبت کنید، گوش دهید: فضایی امن برای گفتگو ایجاد کنید. به جای متهم کردن، سوالاتی بپرسید که نشان دهنده نگرانی و همدلی شما باشد. به او فرصت دهید تا دلایل و احساساتش را بیان کند.
- حمایت بی قید و شرط ارائه دهید: به او اطمینان دهید که دوستش دارید و برای کمک به او هر کاری می کنید. او را تنها نگذارید.
- به دنبال کمک حرفه ای باشید: خودزنی یک مشکل جدی است که نیاز به مداخله تخصصی دارد. بلافاصله به دنبال یک روانشناس یا مشاور متخصص باشید و فرزندتان را در این فرآیند همراهی کنید.
- نشانه های هشدار را جدی بگیرید: هرگز خودزنی را نادیده نگیرید یا کم اهمیت جلوه ندهید. این یک رفتار جدی است که می تواند خطرناک باشد.
- مراقب خودتان باشید: مواجهه با خودزنی یک عزیز می تواند برای شما نیز بسیار استرس زا باشد. از شبکه های حمایتی خود استفاده کنید یا خودتان نیز از مشاوره بهره بگیرید.
دریافت کمک و راهکارهای غلبه بر خودزنی: مسیر بهبودی
کتاب سلیا ریچاردسون بر این نکته تأکید دارد که خودزنی قابل درمان است و راه های مؤثر بسیاری برای غلبه بر آن وجود دارد. مهم ترین گام، جستجوی کمک و پایبندی به فرآیند بهبودی است.
انواع کمک های موجود برای افراد درگیر با خودزنی
درمان خودزنی معمولاً شامل ترکیبی از رویکردهای روان درمانی و حمایت های اجتماعی است:
- درمان های روانشناختی:
- درمان رفتاری دیالکتیکی (DBT): این نوع درمان به طور خاص برای افرادی طراحی شده است که با تنظیم هیجانات، تحمل پریشانی و روابط بین فردی مشکل دارند. DBT به افراد مهارت هایی می آموزد تا بتوانند احساسات شدید خود را به طور سالم تر مدیریت کنند و از رفتارهای خودزنی دوری کنند.
- درمان شناختی-رفتاری (CBT): CBT به شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتاری منفی که به خودزنی منجر می شوند، کمک می کند. این درمان بر روی توسعه مهارت های مقابله ای و حل مسئله تمرکز دارد.
- مشاوره فردی: جلسات منظم با یک مشاور یا روانشناس به فرد این امکان را می دهد که در محیطی امن و بدون قضاوت، درباره احساسات، تجربیات و مشکلات خود صحبت کند و راهکارهایی برای مدیریت آن ها بیابد.
- گروه درمانی: پیوستن به گروه های حمایتی یا درمانی با افرادی که تجربیات مشابهی دارند، می تواند حس انزوا را کاهش دهد و به افراد کمک کند تا احساس کنند تنها نیستند.
- حمایت دارویی: در برخی موارد، اگر خودزنی با اختلالات روانی زمینه ای مانند افسردگی شدید، اضطراب، یا اختلال دو قطبی همراه باشد، ممکن است دارو درمانی (تحت نظارت روانپزشک) برای مدیریت علائم و کاهش نیاز به خودزنی توصیه شود.
اگر به خودزنی کسی مشکوک هستید، اما او صحبت نمی کند، چه باید کرد؟
این یک موقعیت حساس است که نیاز به رویکردی محتاطانه دارد:
- نشانه های هشدار را جدی بگیرید: هرگونه تغییر ناگهانی در رفتار، خلق وخو، یا ظاهر فرد را مشاهده و پیگیری کنید.
- به آرامی و با همدلی نزدیک شوید: به جای متهم کردن، نگرانی خود را ابراز کنید. مثلاً بگویید: متوجه شدم این روزها کمی ناراحت به نظر می رسی، چیزی هست که بخواهی درباره اش صحبت کنی؟ من کنارت هستم.
- پیشنهاد کمک دهید: بگویید که می دانید دردهای عاطفی چقدر دشوار هستند و شما مایلید در یافتن کمک حرفه ای همراهی کنید.
- منابع را معرفی کنید: اگر فرد آماده صحبت با شما نیست، می توانید به او اطلاعاتی درباره خطوط کمک رسانی یا خدمات مشاوره بدهید، بدون اینکه به او فشار بیاورید.
- با یک فرد بزرگسال مورد اعتماد مشورت کنید: اگر فرد نوجوان یا جوانی است که به خودزنی مشکوک هستید و او حاضر به صحبت نیست، با والدین، معلم یا مشاور مدرسه مشورت کنید.
چگونه می توان خودزنی خود را متوقف کرد؟
برای فردی که خودزنی می کند، توقف این رفتار یک فرآیند گام به گام است که نیاز به صبر، تلاش و حمایت دارد:
- شناسایی عوامل محرک: دقت کنید چه چیزهایی باعث می شوند به خودزنی روی آورید (فکرها، احساسات، موقعیت ها).
- تکنیک های حواس پرتی: زمانی که میل به خودزنی به سراغتان می آید، برای ۱۵ تا ۲۰ دقیقه خود را مشغول کاری کنید که حواستان را پرت کند: گوش دادن به موسیقی بلند، تماشای فیلم، پیاده روی، نقاشی، نوشتن.
- تکنیک های آرام سازی: از تمرینات تنفس عمیق، مدیتیشن، یا یوگا برای کاهش تنش استفاده کنید.
- تکنیک های شدت بخش: گاهی اوقات نیاز به تجربه احساسات شدید (اما ایمن) است. گرفتن یک مکعب یخ در دست، گرفتن کش دور مچ و رها کردن آن، یا دوش آب سرد می تواند جایگزین موقتی باشد.
- مهارت های حل مسئله: با کمک یک درمانگر، راه های سالم تری برای حل مشکلات و مدیریت استرس بیاموزید.
- نوشتن احساسات: احساسات خود را در یک دفترچه یادداشت بنویسید. این کار می تواند به شما کمک کند تا احساساتتان را پردازش کنید.
- جستجوی حمایت اجتماعی: با دوستان، خانواده، یا گروه های حمایتی در ارتباط باشید. انزوا می تواند میل به خودزنی را افزایش دهد.
جایگزین های سالم برای خودزنی
کتاب «شناخت خودزنی» لیستی از جایگزین های سالم برای مقابله با احساسات شدید ارائه می دهد که می توانند به جای خودزنی مورد استفاده قرار گیرند:
- فعالیت های جسمی: ورزش، دویدن، رقصیدن، پیاده روی سریع.
- ابراز خلاقانه: نقاشی، طراحی، نوشتن داستان یا شعر، نواختن ساز، گوش دادن به موسیقی.
- فعالیت های حسی: گرفتن دوش آب سرد یا گرم، گوش دادن به صداهای آرامش بخش، لمس اشیاء با بافت های مختلف.
- صحبت و ارتباط: صحبت با یک دوست مورد اعتماد، تماس با خطوط کمک رسانی، پیوستن به گروه های حمایتی.
- مراقبت از خود: انجام فعالیت های آرامش بخش مانند مطالعه کتاب، تماشای فیلم، ماساژ، مراقبت از حیوان خانگی.
- نوشتن: یادداشت برداری از افکار و احساسات، نوشتن نامه هایی که هرگز ارسال نمی شوند.
چگونه بر نیاز به خودزنی غلبه کنیم؟
غلبه بر نیاز به خودزنی یک فرآیند تدریجی است که نیاز به توسعه مهارت های مقابله ای و تغییر الگوهای فکری دارد. این شامل موارد زیر است:
- افزایش خودآگاهی: درک بهتر احساسات خود، شناسایی محرک ها و الگوهای فکری که به خودزنی منجر می شوند.
- تنظیم هیجان: یادگیری تکنیک هایی برای مدیریت و تحمل احساسات شدید بدون توسل به رفتارهای مخرب.
- مهارت های بین فردی: توسعه توانایی برقراری ارتباط مؤثر با دیگران و درخواست کمک در مواقع نیاز.
- ایجاد یک سیستم حمایتی قوی: احاطه کردن خود با افرادی که به شما اهمیت می دهند و می توانند حمایت عاطفی ارائه دهند.
- توسعه ارزش ها و اهداف: یافتن معنا در زندگی و اهدافی که به شما انگیزه می دهند تا برای بهبودی تلاش کنید.
مراقبت از خود برای همیشه: مسیر بهبودی مستمر
بهبودی از خودزنی یک مقصد نیست، بلکه یک مسیر است. مراقبت از خود و پیگیری درمان حتی پس از توقف خودزنی بسیار مهم است. این شامل ادامه جلسات درمانی (در صورت نیاز)، حفظ مهارت های مقابله ای آموخته شده، مدیریت استرس، و توجه به سلامت روان کلی است. بازگشت به رفتارهای قدیمی ممکن است اتفاق بیفتد، اما مهم این است که آن را به عنوان یک شکست کامل تلقی نکنید، بلکه به عنوان یک درس برای شناخت بهتر محرک ها و تقویت مهارت های مقابله ای در نظر بگیرید و دوباره به مسیر بهبودی بازگردید.
دیگر منابع و مراجع کمک رسانی
یافتن منابع کمک رسانی معتبر و در دسترس، بخش مهمی از فرآیند بهبودی است. در بسیاری از کشورها، سازمان ها و خطوط تلفنی اضطراری وجود دارند که می توانند حمایت و راهنمایی فوری ارائه دهند. مراجعه به وب سایت های معتبر سلامت روان و مشورت با متخصصین نیز از جمله منابع حیاتی هستند.
یک منبع مهم و در دسترس، کتاب شناخت خودزنی خود سلیا ریچاردسون است که می تواند به عنوان یک راهنمای شخصی برای افراد درگیر و اطرافیانشان مورد استفاده قرار گیرد.
نتیجه گیری
کتاب شناخت خودزنی نوشته سلیا ریچاردسون، دریچه ای نو به سوی درک یکی از پیچیده ترین و دردناک ترین رفتارهای انسانی، یعنی خودزنی، می گشاید. این خلاصه تلاش کرد تا اصلی ترین پیام های کتاب را ارائه دهد: خودزنی یک مکانیسم مقابله ای برای دردهای عمیق عاطفی است و نباید با ساده انگاری یا قضاوت با آن برخورد کرد. این رفتار، قابل درک و مهم تر از آن، قابل درمان است.
پیام امید این است که هیچ کس مجبور نیست با خودزنی تنها بماند. بهبودی امکان پذیر است و منابع کمک رسانی متعددی در دسترس هستند. با افزایش آگاهی، کنار گذاشتن کلیشه ها، و ارائه حمایت بی قید و شرط، می توانیم فضایی امن تر و همدلانه تر برای افرادی که درگیر این مشکل هستند، ایجاد کنیم. اگر خودتان یا یکی از عزیزانتان با خودزنی دست وپنجه نرم می کنید، به یاد داشته باشید که درخواست کمک، نشانه ضعف نیست، بلکه نشانه شجاعت و گام اول در مسیر توانمندسازی و زندگی سالم تر است. این مسئولیت ماست که با آموزش، همدلی و حمایت، تابوی خودزنی را بشکنیم و راه را برای بهبودی و سلامت روان جامعه هموار سازیم.