میراثی به نام دیپلماسی مقاومت

یکی از مهم ترین ثمرات فعالیت دولت سیزدهم در عرصه منطقه ای و سیاست خارجی، تقویت منظومه مقاومت و بسط آن در ابعاد گوناگون گفتمانی و عملیاتی بوده است.

به گزارش مجله برترین ها، پایگاه بصیرت نوشت: آنچه امروز در غزه، سوریه و یمن می گذرد، مصداق شکل گیری دیپلماسی مقاومت است، جایی که درآن قدرت سخت میدانی تبدیل به آورده های در عرصه دیپلماسی و قدرت نرم و منطقه ای می شود. واقعیت امر این است که این روزها، شاهد وقوع رخدادهای تعیین کننده ای در منطقه هستیم که میان آنها، اتصالات راهبردی و تاکتیکی معینی وجود دارد. اکنون شاهد هستیم که ایران، عراق، سوریه، لبنان، فلسطین و یمن به نقاط آشکارساز قدرت “دیپلماسی مقاومت” درمنطقه تبدیل شده اند. محصول دیپلماسی مقاومت، ایجاد صلح و سازش منطقه ای و ارتقای قدرت مشترک بازیگران منطقه است.

دیپلماسی پویای دولت سیزدهم

این نوع دیپلماسی پویا، برخاسته از یک قدرت واقعی بوده و در تعارض ماهوی و کارکردی با دیپلماسی ناشی از ضعف و تسلیم پذیری در برابر دشمنان قرار دارد. از سوی دیگر، شکل گیری دیپلماسی مقاومت، مقوله ای انتزاعی و ذهنی نبوده و ابعاد میدانی و ملموسی در شکل گیری آن دخیل بوده اند. استراتژی تبدیل سوریه و عراق به زمین های سوخته که در اتاق های فکر آمریکا و رژیم اشغالگر قدس پخت و پز شده بود، اکنون به استراتژی نحوه پذیرش نظم جدید منطقه ای در غرب آسیا با محوریت جبهه مقاومت تبدیل شده است. این بدترین شکست محاسباتی و راهبردی فرب محسوب می شود. در جنگ غزه نیز شاهد هستیم که دیپلماسی مقاومت، چگونه منجر به ایجاد ارتباطی موثر با دیگر کشورهای دنیا در راستای دفاع از حقوق حقه ملت فلسطین شده است. همگان (حتی صهیونیست ها و حامیان آن) تاکید دارند که هیچ گاه رژیم اشغالگر قدس تا این حد در بین دولت ها و ملت های دنیا منفور و مغضوب نبوده و نشانه ای نیز دال بر توقف این نفرت یا حتی تقلیل آن مشاهده نمی شود.

قطعاً در این معادله، بازیگران غربی از جمله فرانسه، انگلیس و آلمان به عنوان کاتالیزورهای آمریکا در پیشبرد نقشه سرنگونی جبهه مقاومت نیز شدیداً در معرض آثار و تبعات این شکست بزرگ قرار گرفته اند. بی دلیل نیست که شهید امیرعبداللهیان به عنوان دیپلمات مقاومت مورد شناسایی و تحلیل رسانه ها و محاقل تحلیلی منطقه و جهان قرار می گیرد.

امروز بر همگان به اثبات رسیده است که بر خلاف القایات و تصویرسازی های کاذب رسانه ها و سیاستمداران غربی، جریان مقاومت از قدرت میدانی خود در راستای خلق نظمی نوین در منطقه غرب آسیا استفاده می کند. محصول این نظم نوین (برمبنای نقش آفرینی جریان مقاومت) ایجاد ثبات در منطقه و ایجاد و تقویت همکاری های جمعی با دیگر بازیگران خواهد بود. این در حالیست که در گفتمان سازش با دشمن صهیونیستی، اساساً “ثبات منطقه” یک خط قرمز محسوب می شود. فراموش نکنیم که خلق بحران های مزمن امنیتی در منطقه غرب آسیا و حمایت از گروه های تروریستی توسط دستگاه های امنیتی آمریکا و رژیم اشغالگر قدس، همچنان تبدیل به یک فرمول راهبردی در میان این بازیگران سلطه گر شده است.

ایستادگی دولت سیزدهم در برابر دشمنان منطقه

ایستادگی و پایداری دولت سیزدهم در برابر دشمنان امنیت منطقه، از آمریکا گرفته تا رژیم اشغالگر قدس و مهره های بازی منطقه ای آن ها موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت بخشی از این منازعه، معطوف به چشم اندازهایی بوده که در سال های ابتدایی قرن بیست ویکم از سوی بازیگران آمریکایی ــ اروپایی ترسیم شده و با شرایط کنونی در منطقه در تضاد قرار دارد. ماهیت و چشم انداز وقایع جاری در غرب آسیا، قطعا به سود آمریکا و اتحادیه اروپا نبوده و با نقشه راه و استراتژی آن ها در حمایت مطلق از توسعه طلبی رژیم اشغالگر قدس و تاسیس داعش در منطقه و. در تعارض مطلق قرار دارد. پس از سر کار آمدن بوش پسر و اشغال افغانستان و عراق توسط واشنگتن، این فرضیه متوهمانه (لزوم تعیین ساختار نظم نوین جهانی توسط آمریکا) از سوی سیاستمداران غربی بیشتر مورد توجه و استناد قرار گرفت. نظریات جنگ تمدن های هانتینگتون و پایان تاریخ فوکویاما نیز به خطوط تیوریک این منظومه ادعایی تبدیل شدند. براساس آنچه استراتژیست های غربی نسبت به آن اذعان دارند و با بسیاری از معیارها، نفوذ و حضور آمریکا در غرب آسیا در حال کاهش است. عربستان در حال برقراری صلح با ایران است و نزدیک ترین شرکای عربی آمریکا در حال برگرداندن سوریه به دامن اتحادیه عرب هستند. همان گونه که مشاهده می شود، آمریکا حتی در ترسیم شبکه حامی پیرو خود و ایجاد پیوندهای راهبردی نوین با متحدان منطقه ای و سنتی خود ناکام مانده است. امروز، در جریان جنگ غزه و در تحولات جنوب لبنان نیز شاهد تثبیت قدرت جبهه مقاومت هستیم.

ایجاد نظم منطقه ای جدید

در چنین شرایطی حتی مقایسه تطبیقی خاورمیانه جدید ادعایی آمریکا در ابتدای قرن بیست ویکم و مناسبات منطقه ای امروز در غرب آسیا که منبعث از عقلانیت جمعی و قدرت ویژه بازیگران جبهه مقاومت در پس زدن مداخله گرایی آمریکا ــ اروپا تبلور یافته است، از عهده سیاستمداران و خبره ترین استراتژیست های غربی نیز بر نمی آید. حقیقتی که همگان نسبت به آن اذعان دارند. بنابراین، تحولات اخیر در منطقه یک پیروزی تاکتیکی یا مقطعی برای جبهه مقاومت و دیپلماسی منطقه ای جدید (که تعیین کننده نظم نوین منطقه ای به دور از مداخله گرایی مزمن غرب است) محسوب نمی شود و از عقبه راهبردی و تاثیر آن بر مناسبات امنیتی کلان در منطقه غرب آسیا نمی توان غافل شد. دغدغه مقامات آمریکایی، به ریل گذاری جدیدی بازمی گردد که پیروزی های آتی جبهه مقاومت بر مبنای آن رخ خواهد داد. در این معادله، نه تن ها دموکرات های آمریکا، بلکه جمهوریخواهان نیز قدرت ابتکارعمل حداقلی و مانور مداخله گرایانه خود را در بسیاری از عرصه های منطقه ای (در غرب آسیا) از دست خواهند داد. در جریان جنگ غزه نیز شاهد بودیم که استراتژی مقاومت فعال، چگونه در برابر دشمن تا دندان مسلح صهیونیستی ثمر داد. استیصال مشترک آمریکا و رژیم اشغالگر قدس در جنگ غزه به وضوح نشان می دهد که نه تنها در زمان حال، بلکه در آینده نیز منظومه مقاومت ابتکار عمل را در بسیاری از مناسبات راهبردی و منطقه ای در دست خواهد گرفت. باور دولت سیزدهم و شهدای بزرگواری مانند دکتر رییسی و دکتر امیرعبداللهیان بر ثمر دهی این رویکرد کلان و موثر در عرصه دیپلماسی، ثمر داده و حتی در مراسم تشییع این عزیزان و تاثر جهانی از این حادثه تلخ خود را نشان داده است. این میراث را باید حفظ کرد.

پایان خبر مجله برترین ها

میراثی به نام دیپلماسی مقاومت