مروری بر کارنامه بازیگری رضا داوودنژاد؛ شیرین، بامزه و دوست داشتنی

آخرین به روز رسانی: 21/01/1403

خواندن این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

آفتاب نیوز :

رضا داوودنژاد اولین بار در 6 سالگی در فیلمی با بازی فریماه فرجامی وارد دنیای بازیگری شد. به گزارش جمال امید در جلد دوم کتاب «تاریخ سینمای ایران 1369 ـــ 1358»، فیلم فروشی خوبی داشت، اما تقریبا اغلب نقد ها منفی بودند. محتوای شعاری و موسیقی پرهیاهو و منقلب کننده فیلم که بیشتر روی اشک گرفتن از مخاطب تمرکز کرده بود، مهم ترین ضعف های مورد اشاره در نقد ها بودند. با این حال، کامبیز کاهه، در نقدی با دیدگاهی متفاوت، بازی رضا داوودنژاد کودک را ستود و درباره آن نوشت: «بازی ستودنی رضا داوودنژاد نیز فروغی است که در کویر فیلم رفته رفته ناپدید می شود.»

12 سال بعد، رضا در فیلم دیگری از پدرش با عنوان «مصایب شیرین» با بازی مادربزرگ و دخترعمویش در فیلمی درباره دو نوجوانی که از کودکی همبازی بوده اند و بزرگ تر ها آن ها را نامزد هم خوانده اند، بازی کرد. در زمان اکران فلیم روی این موضوع که دیدن این فیلم برای سنین 7 تا 18 سال ممنوع است خیلی مانور داده شد. با این فیلم بود که رضا به شهرت رسید.

سومین فیلم رضا داوودنژاد «بچه های بد» (1379) باز به کارگردانی پدرش و این بار با حضور خواهرش، زهرا داوودنژاد، فیلمی بود که در زمان خودش حسابی در میان نوجوانان سروصدا کرد. شایعه شده بود که سینما های نمایش دهنده این فیلم اجازه ورود افراد کمتر از 18 سال را نمی دادند و نوجوانان برای دیدن این فیلم حقه هایی سوار می کردند و خودشان را بزرگ تر از سن واقعی شان جا می زدند.

رضا داوودنژاد سال 1380 برای اولین بار در فیلمی جز فیلم های پدرش جلوی دوربین رفت. «بانوی کوچک» ساخته مهدی صباغ زاده در واقع آغاز پذیرش رضا در سینما به عنوان بازیگری حرفه ای و مستقل از پدرش بود. در فیلم های بعدی، چه ساخته های پدرش و چه ساخته های دیگران، رضا معمولا نقش های مکمل یا حاشیه ای داشت. اصولا بازیگری نبود که بتواند بار فیلم را به تنهایی به دوش بکشد و بیشتر در نقش های مکمل و حاشیه ای حضور داشت، اما برخی از همین حضورهایش در یاد ها مانده است.

در «مرهم» (1389) به کارگردانی و نویسندگی و تهیه کنندگی پدرش در نقشی مکمل حضوری قابل توجه و اثرگذار داشت. رضا باز با نام واقعی خودش در این فیلم نقش جوانی را بازی می کند که به دختری (با بازی طناز طباطبایی) پناه می دهد و رابطه خاصی با او برقرار می کند. فیلم تحسین خیلی ها از جمله بهرام بیضایی را برانگیخت.

در تلویزیون هم «پشت کنکوری ها» (پریسا بخت آور، 1381) و «باغچه مینو» (رضا صفدری، 1382) مهم ترین سریال هایی بودند که رضا داوودنژاد در آن ها حضور داشت. «شهباز» (حمیدرضا لوافی، 1401) و «نیکان» (علی سراهنگ، 1402) آخرین حضور های رضا داوودنژاد در قاب تلویزیون بودند. در «شهباز» داوودنژاد نقش مامور امنیتی جدی ای را داشت که این نقش با تصویر شیرینی که معمولا از او در خاطر مخاطبان نقش بسته بسیار متفاوت است.

در سالیان اخیر، او با سختی های بیماری نارسایی کبد و مشکلاتی که برای کم کردن وزن از سر گذرانده بود دست وپنجه نرم می کرد و همین بیماری روی زندگی شخصی و حرفه ای اش اثر گذاشته بود.

شیرین، بامزه، مهربان و خوش قلب تصویری است که از رضا داوودنژاد در ذهن مخاطبان باقی مانده است. بازیگری که خیلی زود رفت و این حسرت را باقی گذاشت که با بالا رفتن سنش نقش هایی جدی تر و متفاوت تر در کارنامه اش ثبت شود. بی شک رفتن زودهنگامش برای خانواده و دوستدارانش زخمی بی مرهم است. یادش گرامی.