یکی بود که هنوز هم هست

آخرین به روز رسانی: 19/12/1402

خواندن این مطلب 6 دقیقه زمان میبرد

عسل و الناز با تشویق حضار روی سن می روند تا از روزهایی بگویند که زندگی شان به مویی بند بود. روزهایی که چشم به در می دوختند تا شاید دستی برای نجات جان آنها دراز شود. روزهایی که پدر و مادر در راهروهای بیمارستان آهسته اشک می ریختند و دست به دعا برمی داشتند.

به گزارش مجله برترین ها، روزنامه ایران نوشت: عسل 9 سال دارد و الناز 13 سال. از وقتی که ضربان قلب کوچک شان نامنظم شد تا روزی که خانواده هایی با ایثار اعضای بدن عزیزشان زندگی دوباره ای به آنها بخشیدند همه را به خوبی در یاد دارند. تصویر بالگردی که در محوطه بیمارستان شهید رجایی به زمین نشست تا قلب اهدایی از اهواز را به عسل پیوند بزنند مثل یک فیلم سینمایی مقابل چشمان شان است.
حالا آنها با قلب هایی که تا همین چند ماه قبل در سینه دیگری می تپید، زندگی دوباره ای را شروع کرده اند؛ زندگی ای که با اهدای عضو از یک بیمار مرگ مغزی شکل گرفت و حالا خود آنها و خانواده هایشان که رنج چشم انتظاری برای دریافت قلب را چشیده اند، داوطلب اهدای عضو شده اند.
نخستین نشست اهدای عضو و رسانه فرصتی بود تا اهالی رسانه در کنار پزشکان و متخصصان بخش اهدای عضو از این کار بزرگ و بخشش زندگی دوباره به 70 هزار بیمار بگویند. عسل و الناز دو نفر از همین بیمارانی هستند که چند ماه قبل با مرگ دست و پنجه نرم می کردند اما با قلب اهدا شده زندگی دوباره ای را آغاز کردند.
شنیدن حرف های این دو کودک انگیزه پر کردن فرم داوطلبی اهدای عضو را برای کسانی که در این نشست حضور داشتند، چند برابر می کند. با ثبت نام هر کدام از داوطلبان اهدای عضو بارقه امید در دل کسانی که سال هاست در انجمن اهدای عضو ایرانیان برای فرهنگ سازی در این زمینه تلاش می کنند، روشن می شود. دکتر امید قبادی نایب رییس انجمن اهدای عضو ایرانیان برای دست اندرکاران رسانه و کسانی که در عرصه سفیران اهدای عضو فعالیت می کنند از مرگ مغزی و راهی که از سال 1368 با فتوای امام خمینی(ره) در زمینه اهدای عضو شروع شد و به امروز رسید می گوید: «31 اردیبهشت 1368 با فتوای تاریخی حضرت امام(ره) پیوند اعضا از بیماران مرگ مغزی از نظر شرعی مجاز شناخته شد. نکته مهم اینکه این فتوا دو هفته قبل از رحلت امام(ره) بود و به نوعی تاریخی ترین فتوای نظام سلامت کشور به حساب می آید.
به همین دلیل این روز در تقویم به نام روز ملی اهدای عضو ثبت شد. با وجود دریافت فتوای مجاز بودن پیوند عضو در سال 1368، باز هم 11 سال طول کشید تا اهدای عضو به شکل قانون در سال 1379 در مجلس مصوب شد و دو سال هم زمان برد تا آیین نامه اجرایی هیات دولت آماده شود. بدین ترتیب عملاً به صورت رسمی از سال 1381 تشکیل واحد اهدای عضو در دانشگاه های علوم پزشکی ابلاغ شد. البته پس از سال 1370 تیم پیوند کارهای اولیه را شروع کردند و اولین پیوند کلیه از فرد مرگ مغزی در سال 1370 انجام شد و به ترتیب در سال 1372 اولین پیوند کبد و قلب، در سال 1379 اولین پیوند ریه و در سال 1385 اولین پیوند لوزالمعده در کشور انجام شد.اما از زمانی که فرایند جان بخشی را شروع کردیم با چند مانع مواجه شدیم.

اول اینکه بخشی از جامعه فقهی و شرعی این کار را درست نمی دانستند تا اینکه امام(ره) فتوا دادند و رهبر معظم انقلاب نیز سال 1370 این موضع را تایید کردند، دوم اینکه مردم این کار را خوب نمی دانستند چون فکر می کردند عزیزشان زنده است. حتی جامعه پرشکی و نظام سلامت این کار را عملی لوکس تلقی می کردند و بسیاری به این عمل جان بخشی آگاهی نداشتند. زمانی که کار را شروع کردیم، شاخص اهدای عضو در ایران سالانه به ازای هر یک میلیون نفر، 2 دهم بود. امروز که 23 سال از شروع جان بخشی گذشته، شاخص اهدای عضو به 14 درصد رسیده است.

طی این سال ها توانستیم 70 هزار بیمار نیازمند عضو را با رضایت 10 هزار خانواده که اعضای بدن فرزند یا همسرشان را که مرگ مغزی شده بود به زندگی دوباره برگردانیم. همچنین آمار رضایت برای اهدای عضو از 6 درصد به 70 درصد رسیده است. امروز با افتخار در زمینه اهدای عضو در آسیا اول هستیم و در دنیا در جایگاه سی ام قرار داریم. تحقیقات علمی نشان می دهند علم پزشکی در زمینه اهدای عضو و نجات جان بیماران 20 درصد نقش دارد، ساختارها هم 30 درصد ولی فرهنگ 50 درصد نقش دارد و این یعنی رسانه ها و افرادی که در زمینه فرهنگ سازی نقش دارند جایگاه مهمی در این زمینه پیدا می کنند.

دکتر قبادی از دلایل سیر صعودی اهدای عضو در ایران هم گفت و ادامه داد: «اینکه چرا امروز در آسیادر جایگاه اول قرار داریم به این دلیل است که نوع دوستی و ایثار در فرهنگ مردم ایران جایگاه ویژه ای دارد و مردم عاشقانه و داوطلبانه اعضای بدن عزیزشان را به بیماران نیازمند اهدا می کنند، اما هنوز با برخی از مشکلات نیز مواجه هستیم. در کشور 85 میلیون نفری ما سالانه 16 تا 20 هزار نفر در تصادفات جاده ای فوت می کنند.
در این میان 3 هزار نفر که مرگ مغزی می شوند قابلیت اهدای اعضای بدن آنها وجود دارد اما متاسفانه فقط خانواده هزار نفر از آنها رضایت می دهند که اعضای بدن عزیز از دست رفته شان اهدا شود.

سال گذشته 7 هزار و 200 عضو قابل پیوند به دلیل رضایت ندادن خانواده بیمار مرگ مغزی زیر خاک رفت. همچنین 25 هزار نفر در لیست انتظار پیوند اعضا قرار دارند و هر 2 تا 3 ساعت یک نفر در لیست انتظار به دلیل نرسیدن عضو می میرد، یعنی روزانه 7 تا 10 نفر جان خودشان را از دست می دهند. اگر از سه هزار بیمار مرگ مغزی اعضای بدن دو هزار نفر آنها اهدا شود دیگر هیچ بیمار نیازمند عضو در لیست انتظار نخواهیم داشت. تنها راه برای اینکه بیماران بیشتری که در این لیست قراردارند به زندگی برگردند، این است که مردم کشور ما این باور در وجودشان نهادینه شود که مرگ مغزی مساوی است با مرگ.

در کنار آن باید تعداد افرادی که کارت داوطلبی اهدای عضو می گیرند نیز بیشتر شود. در این میان اصحاب رسانه و بزرگان این عرصه می توانند کارهای بزرگی کنند. بزرگان عرصه رسانه و هنر می توانند در این زمینه فرهنگ سازی کنند تا اگر کسی فرزند یا عضوی از خانواده اش مرگ مغزی می شود بدون هیچ دغدغه ای اعضای بدن او را اهدا کند. امروز 32 هزار سفیر اهدای عضو داریم که در این زمینه فعالیت می کنند. اگر تعداد افرادی که کارت داوطلبی اهدای عضو می گیرند بیشتر شود، زمانی که دچار مرگ مغزی شوند با توجه به فرهنگ سازی هایی که در این زمینه انجام گرفته، خانواده راحت تر با مقوله مرگ مغزی کنار می آیند و اعضای بدن او را اهدا می کنند.

در ادامه این نشست، دکترکتایون نجفی زاده فوق تخصص ریه و مدیرعامل انجمن اهدای عضو ایرانیان با اشاره به فرهنگ ایثار در بین مردم ایران گفت: سه سال رییس اداره پیوند و بیماری های خاص وزارت بهداشت بودم. همه دغدغه ما این بود که دستگاه دیالیز کم داریم. 2800 دستگاه دیالیز در کشور نیاز داشتیم اما 80 دستگاه به ما می دادند که در کشور توزیع کنیم.
چطور باید این تعداد کم را بین بیمارستان های کشور تقسیم می کردیم. این درحالی بود که سالانه 6 هزار عضو سالم زیر خاک می رود که بسیاری از آنها افراد جوانی هستند که به دلیل مرگ مغزی از دنیا می روند و خانواده حاضر نمی شود اعضای بدن او را اهدا کند. اگر این اعضا اهدا شوند دیگر نیازی به دستگاه دیالیز نداریم. دیگر نیاز نیست که یک بیمار کلیوی سه روز در هفته رنج و سختی را تحمل کند تا در بیمارستان دیالیز شود و زندگی با کیفیتی هم نداشته باشد اما با پیوند کلیه می تواند یک زندگی عادی داشته باشد. اعضای بدن بیماران مرگ مغزی ما سالم هستند در حالی که در برخی از کشورهای خارجی به دلیل کمبود اعضا حاضر می شوند کبد یا کلیه های بیماری را که مبتلا به HIV است هم به فرد دیگری پیوند بزنند. همه ما در این زمینه مسیولیت داریم و باید قبول کنیم که اهدای عضو یکی از بالاترین جلوه های فرهنگ ایثار است.

پایان خبر مجله برترین ها